نویسنده: حسین علی رحیمی
پارلمان خانه‌ی مشترک همه مردم افغانستان است. «شورای ملی عالی ترین ارکان تقنینی مظهر اراده مردم آن است و از قاطبه تمام ملت نمایندگی می‌نماید. هر عضوی شورای ملی در زمان اخذ رای، مصالح عمومی و منافع علیای ملت را در نظر گرفته و قضاوت نماید» (قانون اساسی: ماده هشتاد و یک).
کمال ناصر اصولی، نماینده مردم ولایت خوست، در شورای ملی افغانستان در یک مصاحبه تلویزیونی چنین اظهار نظر کرد: اگر رهبران تاجیک، هزاره و ازبیک می‌خواهند در افغانستان زندگی نمایند از چشم سفیدی باید دست بردارند، پشتون‌ها را به عنوان اکثریت قبول نمایند. در غیر این صورت کاسه‌ی صبر پشتون‌ها روزی لبریز می‌شوند و برایشان خواهند گفت که از کشور ما خارج شوید؛ افغانستان کشور پشتون‌ها است.
طبق ماده هشتاد و یک قانون اساسی، هر عضو شورای ملی، نماینده‌ی همه‌ی مردم است و باید بدون تبعیض نژادی، سمتی و قومی برای رفع مشکلات و ایجاد وحدت و همبستگی تلاش نماید. آیا آقای اصولی نماینده مردم هست که برای وحدت و هم دلی تلاش نماید؟ و یا برای تنفر و ایجاد شکاف قومی و نژادی در بین ملت و مردم افغانستان سعی می‌نماید؟ ریشه‌ی این تفکر از کجا است؟
